Saan Nanggaling ang Araw, Buwan at mga Bituin?

Kayganda ng buwan! Kay init ng araw! Kay ganda ng mga bituin! Saan-saan sila galing? Ayon kay Impong Tasyo ganito raw ang kuwento:

Noong unang panahon, malapit ang langit sa lupa.  Iisang lalaki at iisang babae ang nakatira noon sa mundo.  Ang pagtatanim ng palay ang kanilang ikinabubuhay.  Noon, binabayo pa nila ang palay bago sila magsaing.  Kung ano ang hirap ng pagtatanim ay ganoon din ang hirap ng pagbabayo ng palay.

Minsan, maagang umalis ng bahay ang lalaki upang magtanim ng palay.  Naiwang nag-iisa ang babae sa bahay.  Upang hindi tanghaliin ng pagsasaing, naghanda naman ang babae ng pagbabayo ng palay.  Inalis din niya ang kanyang suklay.  Isinabit niya ang mga ito sa kalapit na punongkahoy.  Nakita rin ng babae na wala ng gatong ang apoy sa tabi ng punongkahoy.  Upang hindi mamatay, nanguha siya ng kahoy at kanya itong ginatungan.  Saka pa lamang siya nakapagsimulang magbayo ng palay.

Nagbabayo pa ang babae nang dumating ang lalaki.  Upang maging madali ang pagbabayo, tinulungan ng lalaki ang babae.  Napansin ng lalaki na maliit ang halong ginagamit niya kaya mahina itong ibayo.  Pinalitan niya ito nang higit na malaking halo.

Sa tuwing itataas ng lalaki ang halo, tumatama ito sa langit.  Tumawag at nanalangin ang lalaki kay Bathala, Tumaas sana ang langit!

Sa isang iglap, umugong nang malakas.  Tumaas ang langit.  Nadala sa pagtaas ng langit ang suklay at kuwintas ng babae.  Nadala rin ang palayok at ang apoy na nasa tabi ng puno.  Ang suklay ay naging biyak na buwan.  Ang mga butil ng kuwintas ay naging bituin.  Ang palayok ay naging bilog na buwan at naging araw naman ang nagliliyab na apoy.

Ngayon ang mga ito ay makikita natin sa langit.  Kapag madilim ang gabi, kumikislap ang mga bituin at maaalala natin ang butil ng kuwintas ng babae.  Sa pagbilog at pagliit ng buwan maaalala naman natin ang suklay at palayok ng babae.  Sa pagsikat ng araw tuwing umaga ay maaalala naman natin ang nagliliyab ng apoy na nakasama sa pagtaas ng langit.